~ जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता ~

जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता निरार्थासही अर्थ भेटायचे .. मनासारखा अर्थ लागायचा अन मनासारखे शब्द ही यायचे ... नदी सागराचे किनारे कितीही मुक्याने किती वेळ बोलायचे .. निघुनी घरी शेवटी जात असता वळूनी कितीदा तरी पाहायचे .. उदाशी जराशी गुलाबीच होती गुलाबातही दुःख दाटायचे ... जरा एंक तारा कुठेही निखळता नभाला किती खिन्न वाटायचे .. असेही दिवस कि उन्हाच्या झळांनी जुने पावसाळे नवे व्हयाचे .. ऋतूना ऋतूनी जरा भागलेकी नव्याने जुने झाड उगयाचे ...

मनाचा किती खोल काळोख होता किती काजवे त्यात चमकायचे .. मनाभोवती चंद्र नव्हता तरीही मनाला किती शुभ्र वाटायचे .. आता सांजवेळी निघोनी घरातून दिशाहीन होऊन चालायचे .. आता पाऊलेही दुखू लागलेकी जारा मीच त्यांना उरी घ्यायचे ..